Mikroflora jelitowa odgrywa wiodącą rolę w zachowaniu zdrowia u zwierząt. Bakterie jelitowe zwierząt domowych stanowią integralny elementem przewodu pokarmowego, pełniąc rolę swoistej bariery chroniąc organizm przed mikroorganizmami chorobotwórczymi. Ekosystem jelitowy bierze udział w prawidłowym przebiegu procesów trawienia i wchłaniania substancji odżywczych w przewodzie pokarmowym. Dzięki regulacji i stymulacji działania układu odpornościowego zlokalizowanego w jelicie, mikroflora zapewnia także ochronę przed infekcjami wirusowymi i bakteryjnymi.
Do najważniejszych funkcji mikroflory jelitowej zwierząt należą:
- konkurencja o miejsca wiązania w jelicie z bakteriami patogennymi
- pobudzanie mechanizmów trawienia oraz wchłaniania
- regeneracja i ochrona nabłonka jelitowego
- produkcja witamin, szczególnie z grupy B i K
- poprawa przyswajalności składników mineralnych
- prewencja nowotworów
- stymulacja układu odpornościowego (poprawa odporności)
- przekształcanie i neutralizacja związków potencjalnie szkodliwych
Zaburzenie mikroflory przewodu pokarmowego
Długotrwałe zaburzenie mikroflory przewodu pokarmowego może być bardzo szkodliwe dla stanu zdrowia zwierzęcia. Z tego względu wysoce uzasadnionym postępowaniem jest jak najszybsza i celowana odbudowa uszkodzonego ekosystemu jelitowego. Do czynników najsilniej zaburzających mikroflorę jelitową zwierząt domowych należą:
- zanieczyszczenia środowiska
- antybiotyki
- chemioterapeutyki
- przebyte choroby wirusowe i bakteryjne
- czynniki stresogenne
- niewłaściwa, monotonna dieta
- podróże i częste zmiany środowiska
Każdy z wymienionych czynników może przyczynić się do zmian liczebności bakterii w obrębie przewodu pokarmowego. Niedobory czy też nieprawidłowe stosunki bakterii jelitowych mogą prowadzić do pojawienia się takich problemów jak:
- Problemy trawienne (biegunki, wymioty, dolegliwości bólowe, zaparcia, zaburzenia trawienia i wchłaniania)
- Gwałtowna zmiana masy ciała (chudnięcie)
- Zwiększona podatność na infekcje wirusowe i bakteryjne
- Problemy skórne (świąd skóry, owrzodzenia, rany)
- Zła kondycja sierści
- Zaburzenia zachowania (ospałość, posmutnienie i inne)
- Niechęć do spożywania pokarmu (zaburzenia łaknienia)
Opisanym dolegliwościom można skutecznie zapobiegać lecz także leczyć za pomocą odpowiednio dopasowanej suplementacji probiotycznej, dopasowanej do typu zaburzeń bakteryjnych, kondycji zwierzęcia i obserwowanych dolegliwości. Probiotyki to żywe szczepy korzystnych bakterii, które podawane w odpowiednich ilościach eliminują dysbiozę jelitową, przywracają równowagę bakteryjną w jelicie i wpływają korzystnie na stan zdrowia i samopoczucie zwierzęcia.
Aby omawiana suplementacja przyniosła pożądany efekt należy prawidłowo dobrać probiotyki do rodzaju problemów zdrowotnych występujących u zwierzęcia, jego gatunku oraz masy ciała. Tak dopasowana, celowana suplementacja probiotyczna zaowocuje rzeczywistą poprawą zdrowia naszego zwierzęcia.
Piśmiennictwo:
1. Buddington R.K., 2003. Postnatal changes in bacterial populations in the gastrointestinal track of dogs. Am. J. Vet. Res., 64, s. 646-651.
2. Johnston K.L., Lamport A., Batt R.M., 1993. An unexpected bacterial flora in the proximal small intestine of normal cats. Vet. Rec., 132, s. 362-363.
3. Libudzisz Z., 2008. Mikroflora jelitowa, rola probiotyków w żywieniu. Żywność dla zdrowia, 8, s. 3-4.
4. Marks S.L., Rankin S.C., Byrne B.A., Weese J.S., 2011. Enteropathogenic bacteria in dogs and cats: diagnosis, epidemiology, treatment, and control. J. Vet. Intern. Med., 25, s. 1195-1208.
5. McCracken V.J., Gaskins H.R., 1999. Intestinal microbes and the immune system [in:] Probiotics: A Critical Review (G.W. Tannock, ed.). Horizon Scientific Press, Norfolk, UK, s. 85-111.
6. Mizak L., Gryko R., Kwiatek M., Parasion S., 2012. Probiotyki w żywieniu zwierząt. Życie Weterynaryjne 87 (7), s. 736-742.
7. Simpson K.W., Batt R.M., Jones D., 1990. Effects of exocrine panxreatic insuffciency and replacement therapy on the bacterial flora of the duodenum in dogs. Am. J. Vet. Res. 51(2), s. 203-206.
8. Suchodolski J., Morris E., Allenspach K., 2008. Prevalence and identification of fungal DNA in the small intestine of healthy dogs and dogs with chronic enteropathies. Vet. Microbiol., 132, s. 379-388.
9. Suchodolski J.S., Dowd S.E., Westermarck E., Steinem J.M., Wolcott R.D., Spillman T., Harmoinen J.A., 2009. The effect of the macrolide antibiotic tylosin on microbial diversity in the canine small intestine as demonstrated by Massie parallel 16s RNA gene sequencing. BMC Microbiol., 9, s. 210.
10. Suchodolski J.S., Xenoulis P.G., Paddock C.G., 2010. Molecular analysis of the bacterial microbiota in duodenal biopsis from dogs with indiopathic inflammatory bowel disease. Vet. Microbiol., 142(3-4), s. 394-400.
11. Thorebecke G.J., 1959. Some histological and functional aspects of lymphoid tissue in germ free animals. Ann. N.Y. Acad. Sci., 78, s. 237-246.
12. Westermarck E., Skrzypczak T., Harmoinen J., 2005. Tylosin-responsive chronic diarrhea in dogs. J. Vet. Intern. Med., 19(2), s. 177-186.
13. Wincewicz E., 2011. Probiotyki w żywieniu zwierząt towarzyszących. Acta Sci. Pol., Medicina Veterinaria 10 (1), s. 13-24.
